Δεν αρκούν μόνο οι ευχές…

Από την Κυριακή το βράδυ και μετά το τέλος του μεγάλου τελικού μεταξύ Ελλάδας – Γαλλίας και την ανάδειξη της Εθνικής μας ομάδας Νέων Ανδρών ως Πρωταθλήτριας Ευρώπης, όλοι ανεξαιρέτως, ειδικοί και μη, εκφράζουν διαρκώς την ανάγκη να μην πεταχτεί αυτή η επιτυχία στα σκουπίδια (όπως τόσες και τόσες φορές έχει ξανασυμβεί κατά το παρελθόν με αντίστοιχες επιτυχίες) και να δοθεί η δυνατότητα σε αυτά τα νέα παιδιά που έφεραν τη χώρα μας στην κορυφή να δείξουν την αναμφισβήτητη αξία τους και στις ομάδες τους.

Εκ πρώτης όψεως βέβαια, όλα αυτά είναι σωστά και φυσικά δε μπορούμε να διαφωνήσουμε σε καμία περίπτωση, ωστόσο, στη σημερινή εποχή, που όλα εξαρτώνται από την επιτυχία και οι ομάδες δεν έχουν (ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται) τη δυνατότητα για «πειραματισμούς» (τα εισαγωγικά χρησιμοποιούνται διότι προσωπικά θεωρώ πως δεν πρόκειται για πειραματισμό όταν αποδεδειγμένα γνωρίζεις την αξία ενός αθλητή, ανεξαρτήτου ηλικίας, και θέλεις να τον ρίξεις στα βαθιά), πόσο εφικτό είναι αυτό?

Πόσο εφικτό δηλαδή είναι ο Σλούκας, ο Γιαννόπουλος, ο Κασελάκης, ο Μπόγρης και τα άλλα παιδιά, να αποκτήσουν ικανότατο χρόνο συμμετοχής στις ομάδες του (κάτι που μπορεί να αναγάγει αυτά τα παιδιά σε μελλοντικούς πρωταγωνιστές αρκεί να δουλέψουν σκληρά και να αρπάξουν την ευκαιρία από τα μαλλιά) και να μην φτάσουν στο σημείο προκειμένου να κάνουν αυτό που αγαπάνε να περιοριστούν στο να αγωνίζονται σε ομάδες, Β’ και Γ’ κατηγορίας (ανατρέξτε σε αθλητές προηγούμενων Εθνικών ομάδων και θα καταλάβετε τι εννοούμε…)?

Προσωπικά το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο (μακάρι να διαψευστώ πανηγυρικά) και για αυτό το λόγο πιστεύω πως και σε αυτή την περίπτωση δεν αρκούν μόνο οι ευχές. Γιατί αν μείνουμε σε αυτές, δε θα δουν καλό ούτε αυτά τα παιδιά, ούτε οι ομάδες τους, ούτε πολύ περισσότερο η αυριανή Εθνική ομάδα…