Θα ψάχνουμε Έλληνες με κιάλια…

Όχι, όχι, δε θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω την - για άλλο ένα καλοκαίρι – απίστευτη μεταγραφολογία που αφορά τις μεγάλες – και όχι μόνο – ποδοσφαιρικές ομάδες της πατρίδας μας αλλά και ούτε θα ασχοληθώ με το ποιοι από τους δεκάδες (για να μην πω εκατοντάδες…) ξένους ποδοσφαιριστές που παρελαύνουν καθημερινά ως υποψήφιοι στόχοι των συλλόγων μας θα έρθουν τελικά για να αγωνιστούν (ή για να κολλήσουν τα τελευταία ένσημά τους;) στο δύσμοιρο ελληνικό πρωτάθλημα.

Εμένα, ως άνθρωπο του ποδοσφαίρου (του πιο σημαντικού ασήμαντου πράγματος όπως κάποτε είχε πει ο Γάλλος αναλυτής Κριστιάν Μπρομπερζέ), άλλο είναι αυτό που με ενδιαφέρει και με προβληματίζει. Και εξηγούμαι…

Ενημερώνομαι διαρκώς για τα δρώμενα στον ποδοσφαιρικό χώρο και ομολογώ πως σπάνια βλέπω ελληνική ομάδα (κυρίως από αυτές που ανήκουν στις λεγόμενες μεγάλες) να ενδιαφέρεται για Έλληνα ποδοσφαιριστή. Αν εξαιρέσουμε τον Κατσουράνη το όνομα του οποίου εμφανίστηκε για τον Παναθηναϊκό (αν και τελευταίες μέρες δεν «παίζει» και με πολύ μεγάλη συχνότητα), όλα τα άλλα ονόματα αφορούν ως επί το πλείστον αλλοδαπούς ποδοσφαιριστές.

Και εντάξει, δε λέω, κάποιοι από αυτούς είναι όντως ποδοσφαιριστές με μεγάλη εμπειρία, με παραστάσεις από κορυφαία πρωταθλήματα, με αξιοπρόσεκτη πορεία, για αυτούς δεν έχω αντίρρηση (αν και θα μπορούσα με δεδομένο πως ένας φτασμένος ξένος ποδοσφαιριστής επιλέγει την Ελλάδα μετά τα 33-34, κυρίως για τα τελευταία ένσημα και για το…ξεκούραστο της υπόθεσης, ωστόσο ποιος μπορεί να πει κάτι για το Ριβάλντο;).

Τι γίνεται όμως όταν ακούς (και δυστυχώς δεν ακούς μόνο γιατί τους βλέπεις να έρχονται κιόλας, τώρα για το τι προσφέρουν οι περισσότεροι από αυτούς η απάντηση πολλές φορές είναι «άφθονο γέλιο») για ξένους ποδοσφαιριστές αμφιβόλου ποιότητας; Γιατί να μην δοθεί στον Έλληνα ποδοσφαιριστή η ευκαιρία να αποδείξει την αξία του; Γιατί μια ομάδα να εμπιστευτεί τον αμφιβόλου ποιότητας ξένο των 22 ετών και ο Έλληνας της ίδιας ηλικίας να θεωρείται ακόμα ταλέντο και να γυαλίζει κυριολεκτικά τον πάγκο;

Και ξέρετε πού οδηγεί η υπόθεση με μαθηματική ακρίβεια; Στο γεγονός πως στο τέλος, όχι μόνο θα ψάχνουμε Έλληνες ποδοσφαιριστές στις ομάδες μας, αλλά θα έχουμε και ΤΕΡΑΣΤΙΟ πρόβλημα στη στελέχωση των Εθνικών μας συγκροτημάτων και κυρίως σε αυτό της ανδρών. Τι, υπερβάλω; Μπορεί, αλλά αν σας δώσω δυο υποθετικές ενδεκάδες (εύχομαι να μην φτάσουμε στο σημείο να τις δούμε) για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό για την περίοδο 2009 – 2010 θα καταλάβετε αμέσως που το πάω… Σημειώστε λοιπόν…

Ολυμπιακός: Πάρντο, Λεονάρντο, Ζεβλάκοφ, Α. Παπαδόπουλος, Ντραγκουτίνοβιτς, Ντουντού, Μαρέσκα, Λέτο, Γκαλέτι, Ντιόγκο, Ντάρμπισιρ.

Παναθηναϊκός: Γκαλίνοβιτς, Σπυρόπουλος, Μουν, Καντέ, Πουιγκρενιέ, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Σιμάο, Καραγκούνης, Γιοβάνοβιτς, Κρουζ, Ολιβέιρα.

ΣΗΜ 1: Κάποιοι ποδοσφαιριστές δεν ανήκουν (τουλάχιστον ακόμα) στα ρόστερ των δύο ομάδων, ωστόσο ακόμα και αν δεν είναι αυτοί που αναφέρονται στο παράδειγμα (π.χ ο Μαρέσκα σε θέση μέσου στον Ολυμπιακό ή ο Γιοβάνοβιτς σε θέση αριστερού εξτρέμ στον Παναθηναϊκό), τα ρεπορτάζ των ομάδων συνηγορούν πως θα είναι κάποιοι άλλοι ξένοι, συνεπώς το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.

ΣΗΜ 2: Και φυσικά, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, φταίνε και οι ελληνικοί σύλλογοι για όλη αυτή την ξενομανία γιατί δεν μπορεί π.χ ο Εργοτέλης να ζητάει 3.000.000 € για τον Κουτσιανικούλη (ή για τον Χ Κουτσιανικούλη), όσο καλός και ελπιδοφόρος και να είναι ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής. Είναι λογικό πως με τέτοια ποσά, ο Χ σύλλογος θα σκεφτεί κατά πολύ αν θα επιλέξει τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή (ασχέτως αν ο Κουτσιανικούλης κατέληξε τελικά στον ΠΑΟΚ) και όχι έναν αμφιβόλου ποιότητας (αλλά πολύ φθηνότερο) ξένο. Άλλωστε, ρίσκο στη μία, ρίσκο και στην άλλη, ωστόσο το δεύτερο είναι πολύ φθηνότερο και ακόμα και αν δε βγει θα «πονέσει» λιγότερο…